Yaşar Kemal Anısına...

YAŞAR KEMAL ANISINA…

O iyi insanlar, o güzel atlara bindiler çekip gittiler… 

Aaaah! Aaaaah! Aaaaaah!”

31 Ocak 2015, Cumartesi...

Yaşar Kemal aramızdan ayrılmış dendi, "Hak rahmet eylesin" dedik.
Ancak daha sonra haberin doğru olmadığını öğrendik.
ve bugün Hüseyin Çırakmanın üçüncü ölüm dönümünde mezarı başından ayrılıp Ankara'ya yollanırken yolda Yaşar Kemal'in aramızdan ayrıldığını öğrendim.
Hak rahmet eylesin...

28 Şubat 2015, Ankara 

Yaşar Kemal'i 1967 yılında Öğretmen Okulunda okurken Türkçe Dersleri 2 adlı ortaokul ders kitabında "Toros Etekleri" adlı, İnce Memed romanından alınan okuma parçası ile tanımıştım. Böylelikle betimleme (tasvir) ustası olduğunu da öğrenmiştim.
Yine öğrenci iken cumhuriyet gazetesinde "Yılanı Öldürseler" romanını arkası yarın biçiminde sürekli yayınlandığında okumuştum. Daha sonraki yıllarda neredeyse yapıtlarının tamamına yakınını okudum diyebilirim.

DEMİRCİLER ÇARŞISI CİNAYETİ
(SON)

Demirciler Çarşısı Cinayeti, yazar Yaşar Kemal'in kaleme aldığı Akçasazın Ağaları ikili seri romanlarından ilkidir.

Seri olmasına karşın kendi içinde bir bütünlük oluşturan Demirciler Çarşısı Cinayeti, 1974 yılında yazılarak Cem Yayınları tarafından basılmıştır. Fransızcaya da çevrilerek yayımlanan roman, 584 sayfadan oluşup, Akdeniz Bölgesi'ndeki kentleri, insan yaşamlarını derinlemesine çözümleyici incelemesi özelliğini taşır. Demirciler Çarşısı Cinayeti, ayrıntılı betimlemeyle örülüdür.
“Dünyayı dolaşan genç adam güzel bir şehre geldi. Gözleri Emir Sultan’ın gözlerine benzerdi. Kaşları çatık, rengi yanık sarı, kalın dudakları soluk. İnce, uzun boylu. Erkeğin yakışıklısı dünyadaki en güzel yaratıktır. Dünyada bir Arap atının tayı güzel olur, bir de erkeğin yakışıklısı. Genç adam atından indi, baktı ki bu şehir başka, öteki şehirlere hiç benzemiyor. Şehrin insanları dünyanın en kanı sıcak, en cana yakın insanları. Konuk için dersen deli divane oluyorlar. Fukarası yok gibi, zengini de cömert. Bet bereket dersen yedi iklim dört bucaktan taşıyor. Bütün şehrin insanlarının yüzyıllardan beri büyük bir mutluluk içinde oldukları besbelli. Bura halkının hiç mi hiç bir şeyden şikayetleri yok. Bir şikayetleri varsa o da ölümden. Herhal ölüm bile güzel olur bu şehirde. Yolcu böyle düşündü. Bu şehirde bir de çok güzel atlar vardı. Küheylan, seklavisi, cins cins, don don. Dorusu doruların en parlağı, alı kırı, kulası, abeşi, demirkırı, yağızı da öyle. Burada atların donları da bir başka. Her bir atlar ki tüyleri yıldır yıldır. Her birisi sürmeli gözlü ceren gibi. Tıpkı. Adam bu güzel şehre, bu iyi insanlara, bu cins atlara hayran kaldı. Bu şehirde bir süre kaldı. Sonra ayrıldı. Bundan sonra da nereye gittiyse, kimi gördüyse yıllar yılı bu şehri, bu insanları, bu atları söyledi. Dilinden düşürmedi. Hayranlığını bir ömür dile getirip, bütün insanları da bu şehre hayran kıldı. Adam çok yaşlandı. Günlerden bir gün kendi kendine dedi ki, ölmeden, şu güzelim dünyayı terk etmeden varayım da o güzel şehri, o iyi insanları, o soylu atları bir daha göreyim de, hiç olmazsa, şu dünyadan ağız tadıyla ayrılayım. Ora senin, bura benim günlerce yol tepti, bir sabah iyi insanların, güzel atların mutlu şehrine geldi. Geldi ki ne görsün, şehir ne o eski şehir, insanlar ne o eski insanlar, atlar da yok. Her şey değişmiş, her şey bambaşka. O eski konuksever, her bir sözleri cana can katan kişiler verdiği selamı bile almıyorlar. Geldi ki ne görsün, yalnız selamını almamak değil, yüzüne bile bakmıyorlar. Yüzleri kara, karanlık, mutsuz. Şehrin büyük çayırları, ovası, tarlaları, ahırları da bomboş. O ceren gibi atların imi timi yok. Adam şaşkınlığından, kederinden ne edeceğini bilemedi. Beli büküldü. Issız, yıkık, bir örene dönmüş şehri lal-ü ebkem dolaşırken o eski, mutlu günlerden kalmış yaşlı bir adama rastladı. Adam sırtını bir hanın yıkık duvarına vermiş, güneşleniyordu. Ak sakalı kir içinde, kızarmış hastalıklı gözlerine sinekler üşüşmüş. Kederinden dişleri kenetlenmiş, sakalı ak, sakalı kirli, aydınlık yüzlü, geniş alınlı duvar dibinde güneşlenen yaşlı adama sordu: “Bir zamanlar bu şehirde konuksever, sıcak yürekli, dost canlısı iyi insanlar, ceren gibi, kırmızı mercan gözlü, uzun boyunlu, kalem kulaklı, suna gibi cins atlar vardı. Onlara ne oldu?”
Yaşlı adamdır ki, azıcık doğruldu, ak saklı kirli, titredi, yüzü eski bir ışıkla parıldadı, derin bir aaah dedi, ciğeri söken. Aaaah! Duvara sırtını iyice verdi. Neden sonra gözlerini açtı: “O iyi insanlar,” dedi, “o güzel atlara bindiler çekip gittiler… Aaaah! Aaaaah! Aaaaaah!”