Ömer Çetin ve Karakız

ÖMER ÇETİN VE KARAKIZ

Ömer Çetin

1956 yılı haziranında Hekimhan’da doğdu. İlk ve orta öğrenimini Hekimhan’da tamamladı. Demirci Eğitim Enstitüsünü bitirerek 14 Mart 1979 tarihinde Muş Malazgirt ilçesi köyünde öğretmenliğe başladı.
17 Eylül 1980 tarihinde Nejla hanımla evlendi. Zafer (30 Ağustos 1982) ve Elif (25 Ağustos 1983) adlarında bir erkek bir kız çocukları var.
Askerliğini 1981 yılı Temmuzundan itibaren 4 ay kısa dönem olarak yaptıktan sonra Muş, Şırnak ve Malatya illerinin çoğunlukla ücra köylerinde görev yaptı. Hekimhan Merkez Atatürk İlköğretim Okulunda görev yaparken 2004 yılında emekli oldu.
13 Mart 2020 tarihinde eşi Necla hanımı kaybeden şair, halen Malatya’nın Hekimhan ilçe merkezinde yaşamaktadır.
Okul ihtiyaçlarını temin etmek için yaz tatillerinde fırın ve lokantalarda çalıştığından dolayı her iki mesleği de usta olarak yaparak derecede kendini yetiştirdi. Ustaca olmasa da bağlama çalmaktadır.
Şiir yazmaya ortaöğretim yıllarında başladı. Şiirleri çeşitli yerel ve ulusal gazetelerde, dergi ve kitaplarda yayınlandı.
En Güzel Çiçeğe İsmini Verdim adlı şiir kitabı 2000 yılında yayınlanmış olup, Karakız ikinci şiir kitabıdır.

Karakız

2020 yazından itibaren meslektaşım Ömer Çetin’in şiirlerini düzenleyerek yayına hazırladım. Kara Kız adını verdiği kitabı 2021 Martında Ankara'da Sage Yayınlarınca basıldı. 112 sayfalık kitabın kapak resmini Ferit Tandoğan, düzenlemesini de kendim yaptım.
Ömer Çetin kitabını 13 Mart 2020 günü aramızdan ayrılan eşi Nejla Çetin anısına ‘Karakız’ olarak adlandırmış olup, şiirleri ile ilgili olarak şunları belirtiyor.
“Bu kitaptaki şiirleri ben yazdım, yani ben var ettim. Dolayısıyla onlar benim evlatlarımdır. Evlatlarımı ben büyüttüm, ben yetiştirdim, ben terbiye ettim. Sevabıyla günahıyla, iyisiyle kötüsüyle bütün sorumluluklarını kabul ediyorum.
Eğer evlatlarımın bir eksiğini, kusurunu, hatasını görecek olursanız lütfen bana bildirin. Bildirin ki sizce görülen yanlışları tekrar gözden geçireyim ve düzeltmeye çalışayım. Yani şiirlerimle ilgili olarak yapılacak olan her türlü iyi niyetli yapıcı eleştiriye açığım. Darılmam, gücenmem, aksine memnun olurum.”
Şiirlerinde ‘Bezgin’ mahlasını kullanıyor ve bunu neden kullandığını da şöyle açıklıyor.
Mahlasımın Bezgin oluşuna gelince; birçok dostum bana, “Neden kendine ‘Bezgin’ dedin? Bezgin sözcüğü aklına nereden geldi dediler” diye sordular. Ben de onlara şu dörtlükle cevap vereyim:

Bezgin nedir seni böyle bezdiren
Türküler söyleten şiir yazdıran
Dünya çilesinden asla bezmem ben
Karakız’ın nazı beni bezdiren

Diyorum ki; bir seven sevilenin nazı, dünyadaki bütün çilelerden daha beter bezdirir. Hal böyle olunca, ben de kendime ‘Bezgin’ dedim.
Şiirlerinden de örnekler verelim.

Çay Kenarı Âlemi

İndik Kuruçay’a sardı serinlik
Söğüt gölgesinde yaptık yarenlik
Vakit çabuk geçti bastı karanlık
Akşam ateşini yakma zamanı

Selinti odunla bir ateş yaktık
Kuşbaşı etleri şişlere taktık
Acı biberleri kora bıraktık
Şişenin kadehe akma zamanı

Aşığım sazını aldı eline
Düzenini verdi vurdu teline
Tarifsiz bir hüzün çöktü gönlüme
Şimdi uzun hava çekme zamanı

Başlar ağırlaştı beden sallandı
Rakı acı idi zıkkım ballandı
Ateşimiz söndü üstü küllendi
Artık ağır ağır kalkma zamanı

Güle güle dedim tüm arkadaşa
Bezgin’im dertlerle kaldım baş başa
Hâkim olamadım gözümde yaşa
Hıçkıra hıçkıra dökme zamanı

Çocuk

Bilesin önünde uzun bir yol var
Gözün aç tuzağa düşme be çocuk
Gücüne gitmesin bu nasihatler
Sakın ha incinip küsme be çocuk.

Komşuda olanı pek merak etme
Dibi karıştırıp derine gitme
Ara sıra kör ol her şeyi görme
Sen sen ol çizmeyi aşma be çocuk

Nerden geldiğini bilmediğin
Çomak sallayanı göremediğin
Neyi çaldığını öğrenmediğin
Davulun sesine coşma be çocuk

Düşkünün halini bilmeyenlere
Garip gurabayı görmeyenlere
Bedava hıyarım var diyenlere
Bir avuç tuz alıp koşma be çocuk

Bezgin derki ne baş belli ne de kıç
Yalan dolan hile bol avuç avuç
Haberin olmadan çok büyük bir suç
Üstüne kalırsa şaşma be çocuk